Ontdekking van chelatie
// img Het technische principe van chelatie, het invangen van metaalionen door bepaalde stoffen, wordt in 1893 ontdekt door de Zwitserse Nobelprijswinnaar Alfred Werner. In de daaropvolgende decennia wordt chelatie intensief onder laboratoriumomstandigheden bestudeerd.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog gaat het onderzoek zich richten op therapeutische toepassingen van chelatie: men hoopt het proces te kunnen gebruiken tegen vergiftiging door strijdgassen, en later, met de ontwikkeling van kernwapens, tegen vergiftiging met (radioactieve) zware metalen.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog gaat het onderzoek zich richten op therapeutische toepassingen van chelatie: men hoopt het proces te kunnen gebruiken tegen vergiftiging door strijdgassen, en later, met de ontwikkeling van kernwapens, tegen vergiftiging met (radioactieve) zware metalen.
Medische toepassing
Na jaren van proefnemingen om de precieze werking en eventuele giftigheid vast te stellen wordt de chelerende stof EDTA in de Verenigde Staten in 1948 gebruik genomen tegen loodvergiftiging. Sinds 1951 wordt het op grote schaal toegepast. Het blijkt dan dat patiënten die in eerste instantie tegen loodvergiftiging behandeld worden, maar die ook lijden aan met aderverkalking samenhangende aandoeningen, op beide gebieden sterk vooruit gaan.
In 1957 worden de eerste klinieken opgericht die zich ook specifiek richten op chelatietherapie tegen hart- en vaatziekten. Vanaf dat jaar groeit het aantal gespecialiseerde klinieken in de Verenigde Staten gestaag. Tevens wordt chelatietherapie in het buitenland in verschillende ziekenhuizen toegepast.